Takimi słowami napomniał w widzeniu Pan ucznia, którego sobie wybrał i którego w cudowny sposób przemienił z prześladowcy w apostoła. Trudno uwierzyć w to, że komuś takiemu brakowało odwagi. Skoro jednak Pan Jezus „pofatygował się" do niego w widzeniu,  a on sam uznał za stosowne przyznać się do tego, to coś jednak musiało być na rzeczy. W swojej apostolskiej działalności zaznał wielu przykrości, cudem uniknął śmierci, a ci, którzy nią mu grozili poruszali się za nim krok w krok albo wysyłali najemników podjudzających miejscowe społeczności przeciwko niemu. Nie jest łatwo żyć w ciągłym strachu. Strach przecież paraliżuje działanie i odbiera zdolność logicznego myślenia. Nic nie jest wart żołnierz wylękniony. A przecież wojna trwa. Rozpoczęła się u początków Księgi Rodzaju, a zakończy Apokalipsą. To wszystko objawił nam Pan Bóg, a skoro znamy już jej wynik, tym bardziej nie wolno nam dać się zastraszyć.

   Brakuje tu pewnie związku bezpośredniego, a tym bardziej czasowego, ale przypomnijmy sobie, że człowiek, który przeżył wojnę, a po niej żył w opresyjnym systemie komunistycznym, bazującym na strachu, gdy jako papież otwierał swój pontyfikat, zwrócił się do wierzących w Boga słowami „Nie lękajcie się!". A to przecież nie było to hasło propagandowe - była to raczej zachęta do naśladowania. On sam miłością Bożą uwolniony od lęków już działał. Poprzez modlitwę doskonale rozeznając wolę Bożą skupiał się na jej realizacji - na lęki nie było już czasu. Tylko tak można czegoś dokonać. Przekonał się o tym zarówno św. Paweł jak też (o wiele później) Jan Paweł. Przekonać się też może każdy z nas - byle tylko dość czasu spędzał z Bogiem, usiłując jak najdoskonalej poznać Jego wolę, oraz nie tracił czasu na ochronę siebie. O to sam Bóg zadba. My mamy działać.