Rozumny człowiek snuje plany na przyszłość, mądry zaś szuka ich u Boga. Ktoś powiedział kiedyś: „Chcesz rozbawić Boga? Powiedz mu o swoich planach."  To rzeczywiście niepoważne, by ktoś niemogący zagwarantować nawet kolejnej minuty swego istnienia snuł plany na odległą przyszłość. Najlepszym więc rozwiązaniem jest trwanie w stałym kontakcie z Panem Bogiem przy nieustannym nawracaniu do słów Pana Jezusa: „Nie moja, ale Twoja wola niech się stanie."

   Nie tylko św. Piotr miał odnaleźć kres swej drogi tam, gdzie wcześniej niechętnie by go oczekiwał. Plastyczny opis sienkiewiczowskiego „Quo vadis" dobrze tę prawdę oddaje. Lecz już w chwilę po męczeństwie, przed którym starał się z całych sił uciec, nie odstąpiłby swego miejsca, na którym go Bóg osadził. Nie inaczej przecież było ze św. Pawłem, którego życie przywołuje dzisiejsze pierwsze czytanie - odwołał się przecież do cezara. Czy już wówczas zdążył się pogodzić z perspektywą męczeńskiej śmierci? Czy jeszcze chciał coś zwojować dla królestwa niebieskiego? Tak naprawdę tego nie wiemy, ale z pewnością nie był to jego plan na życie.

    Człowiek najlepiej na tym wychodzi, jeśli wszystko zostawia w rękach Boga, a sam pilnie wypatruje wskazówek - jak dzieci podczas zabawy zwanej podchodami: należy się dobrze rozglądać za wskazówkami i poruszać się w życiu oznaczoną trasą. Wówczas gdy nawet zaskoczy nas finał, będzie to najlepsze z możliwych rozwiązań, bo w posłuszeństwie Bogu dokonane.