To zastanawiające, że Pan Jezus wskazuje na potrzebę przyjęcia jednego z dzieci w Jego imię, a mówi to w kontekście zabiegania o sławę. Jak bowiem inaczej tłumaczyć spór apostołów o to, który z nich jest największy? Jakże mało trzeba mieć w sobie pokory, aby ubiegać się o wyższe miejsce w rankingu, bo przecież nie chodziło tu nawet o stanowisko... A Pan Jezus, zawstydzając ich nieco, powiada, że droga do prawdziwej wielkości wiedzie przez uniżenie. Powinien im w zasadzie wystarczyć przykład Jego życia.

   Dlaczego jednak owo uniżenie zobrazowane jest przyjęciem dziecka? Prawdopodobnie z dwóch powodów: Dziecko w czasach Pana Jezusa było oznaką Bożego błogosławieństwa, ale nie było partnerem dla dorosłych, prędzej ich własnością. Samo więc bratanie się z dzieckiem było jakąś formą zniżenia się do jego poziomu. Być może nawet uniżenia się. Po wtóre natomiast: Dziecko - obiektywnie rzecz biorąc - jest dla dorosłych ciężarem i to wielorako pojmowanym. Dziecko bowiem jest hałaśliwe - nie pozwala odpocząć, dziecko trzeba odziać i nakarmić - ono więc kosztuje, wreszcie dziecko wszystkiego trzeba uczyć - nie ma więc komfortu „spokojnej głowy" dla dorosłego, który usiłuje zaufać dziecku.

   Tymczasem zaś z owego niedojrzałego dziecka wyrośnie kiedyś dojrzały, odpowiedzialny człowiek. Wszystkich częstować będzie tym, czym sam był karmiony. Dlatego tak ważne jest, aby dać mu wiele miłości, to znaczy pokazać mu przykład służby i oddania, zapominania o sobie. Nie wszystkich na to stać. Dziś przecież popularyzuje się styl życia, które jest użyciem i miłości będącej jedynie samozadowoleniem. Dziecko przedstawiane jest tu jako ciężar, przed którym bronić się trzeba nawet drogą eliminacji... Pewnie więc i do naszego pokolenia kieruje Pan Jezus ową wskazówkę o przyjęciu dziecka, tego najmniejszego...