Człowiek jest istotą społeczną i nie może rozwijać się w pojedynkę - potrzebuje wspólnoty. Na samym początku swej drogi zadanie ma ułatwione: przebywa pośród kochających go osób, które obdarza naturalnym zaufaniem. Z czasem krąg znajomych zaczyna się poszerzać, a on sam niejednokrotnie doznaje zawodów i rozczarowań - nie wszyscy okazują się godni zaufania. Cnota ostrożności uczy nieznajomych trzymać na dystans, a i nie wszystkim znajomym udostępniać sekrety duszy. Pojawiająca się co jakiś czas gorycz rozczarowania jedynie potwierdza słuszność takich wyborów. Nie można jednak nie ufać nikomu i nie da się z nikim nie współpracować, bo człowiek właśnie jest istotą społeczną z natury.

   Jak jednak rozpoznać tych godnych zawierzenia i z kim nawiązać twórczą współpracę - zwłaszcza gdy chodzi o ważne dzieła? Pan Jezus podaje prostą receptę: kto nie jest przeciwko nam, ten jest z nami. I to wszystko. O, jakże inaczej wyglądałyby partie, wspólnoty, drużyny, a nawet rodziny, gdyby wystrzegać się niepotrzebnego tropienia wrogów. Nie wszyscy muszą na ten sam sposób czcić Chrystusa - różne są przecież charyzmaty i wspólnoty. Potrzeba więcej współdziałania, a mniej sporów. Istotny jest cel.