Stolica Apostolska przychyliła się do prośby biskupów polskich i oto od tego roku zawsze we czwartek po uroczystości Zesłania Ducha Świętego obchodzić będziemy święto Jezusa Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana. Co prawda w każdy pierwszy czwartek miesiąca sprawujemy Najświętszą Ofiarę z tego formularza (albo z formularza o świętej Eucharystii), ale ustanowienie święta to zupełnie coś innego.

   Kapłaństwo wiąże się zawsze ze składaniem ofiar. Nawet prymitywne ludy ustanawiały sobie kapłanów, aby ci - pełniąc rolę łączników między bóstwem a ludźmi - składali w ich imieniu ofiary. Autor Listu do Hebrajczyków poucza nas, że wielu dotąd było kapłanów i bardzo wiele złożonych ofiar, ale kapłaństwo Chrystusa jest wyjątkowe, największe i jedyne. Wyjątkowe, bo w tym przypadku Ofiarnik stał się jednocześnie Ofiarą i to ofiarą jedyną, gdyż po jej złożeniu inne nie mają już żadnego znaczenia. Wszystkie przewyższa bowiem ofiara naszego Pana i to w sposób nieskończony. To więc, co czynimy dziś w kościołach jest jedynie przypomnieniem i uobecnieniem jednocześnie owej jedynej ofiary Pana Jezusa. Ciekawe, że ów Najwyższy i Wieczny Kapłan nie potrzebuje, ale chce potrzebować zwykłych, prostych ludzi do przedłużania i uobecniania tamtego zdarzenia. Problem w tym, że dotykając tym wyróżnieniem ludzi przez siebie stworzonych, nie zawsze spotyka się z pozytywną odpowiedzią. Stąd dzisiejsze święto jest w pewnym sensie zwróceniem uwagi nie tylko na samego Mistrza, ale i na Jego uczniów. Ci bowiem są tylko ludźmi i nie zawsze trwają na pozycjach przez Boga wyznaczonych tak, jak On by tego oczekiwał. Właśnie dlatego potrzebują w - przeciwieństwie do swego Pana - wiele modlitwy ze strony wiernych, która tworzyć będzie wokół nich jakby warstwę ochronną po to, by zawsze godnie sprawowali to, co jest funkcją właściwą Najwyższemu i Wiecznemu Kapłanowi. Nie wolno im też popadać w pychę z tego powodu - są bowiem jedynie narzędziami w ręku swego Odkupiciela.