W bogatych już dziejach ludzkości znajdowali się przywódcy, którzy dla upamiętnienia swego imienia budowali pomniki, obeliski, bili monety, wznosili monumentalne budowle. Niektóre rzeczywiście przetrwały do naszych czasów. To dość wyrafinowany sposób utrwalania pamięci. Nie o pamięć jednak chodziło Panu Jezusowi. Pamięć to zbyt mało. Jemu chodziło o coś jeszcze więcej - trwały kontakt i łatwy dostęp. On przecież żyje na wieki, stąd nie zna ograniczeń przestrzennych ni czasowych. Dla każdego człowieka może być cały, osobowy zawsze i wszędzie. Człowiek jednak jest istotą dość ograniczoną i przy najszerszym nawet otwarciu się na Boga, potrzebuje jakiegoś materialnego śladu Jego egzystencji. Nie zapewni go żaden pomnik, obelisk ni najokazalsza budowla.  Pan Jezus chciał być dostępny każdemu, w każdym czasie i pod każdą szerokością geograficzną. Wszędzie tam, gdzie człowiek żyje, a do życia potrzebuje jedzenia - przede wszystkim tego, co stanowi jego podstawowy składnik, czyli chleba.

   To tak chciał On pozostać wśród nas? Właśnie tak - mały, kruchy, bezbronny i przeznaczony do spożycia. W ten sposób uzyskaliśmy to, że On, choć jedyny - to powszechnie dostępny, Najpotężniejszy - a taki kruchy i bezbronny, Duch nieograniczony - a fizycznie zamknięty w kruszynie chleba. To zaś, że nakazał nam ów Chleb spożywać powoduje, że znika bariera rozdziału między Nim a nami - poprzez ową materialność jednoczy się z nami i staje się cząstką każdego, kto Go przyjmuje. Czy można było wymyśleć coś bardziej genialnego?