Pewnie można to zrozumieć, ale samemu znaleźć się w podobnej sytuacji i nie narzekać, nie szemrać, nie protestować - toż to heroizm. Wcześniej na kartach Pisma św. zaznaczył się nim Hiob, teraz Tobiasz. Jeśli nawet próbujemy zrozumieć motywy jego postępowania, czyli uległości wobec Pana Boga, to niezwykle trudno nam zrozumieć działanie Boga samego: dlaczego do tego dopuścił? Nawet jeśli z głębokim przekonaniem jesteśmy w stanie zaręczać, że Pan Bóg krzywdy człowiekowi nie zrobi, to pali nas wątpliwość: dlaczego pozwolił swemu wrogowi aż tak sponiewierać najwierniejszego sługę. I niewiele tu pomoże posłużenie się cytatem z biblijnej mądrości: „Ja kogo miłuję, tego karcę i ćwiczę." Jest to jakieś wyjaśnienie, ale jakże trudne do zaakceptowania. Tym bardziej, że poczynając od Syna Człowieczego, poprzez licznych męczenników, nie znajdujemy zachęcającej motywacji do życia zgodnego z Prawem Bożym. To jest właśnie heroizm.

   Próbę wyjaśnienia owej, trudnej sytuacji podejmuje autor natchniony: „Pan dopuścił, aby mu się przytrafiło to doświadczenie, aby potomnym był dany przykład jego cierpliwości jak Joba świętego. Ponieważ od dzieciństwa bał się Boga i zachowywał Jego przykazania, nie szemrał przeciw Bogu, że go dotknęło nieszczęście ślepoty, lecz pozostał nieporuszony w bojaźni Bożej, składając Bogu dzięki przez wszystkie dni swego życia." Dla każdego zaś, który w Boga naprawdę wierzy, jasnym być winno, że poddanie się woli Bożej w najmroczniejszych nawet chwilach naszego umysłu, winno być wręcz instynktowne. Najbardziej winniśmy się bać właśnie niewierności, odrzucania Jego woli - nawet gdybyśmy jej nie rozumieli.