Włosy siwieją lub wypadają, marszczy się skóra, wycierają stawy i kruszą zęby. Ojej! Trzeba coś zrobić! Rosną więc wydatki: fryzjerka ufarbuje włosy, dentysta zajmie się zębami, lekarz przypisze coś na stawy, reklama podpowie czym wygładzić skórę, paznokcie można pomalować samemu i... zupełnie nowy model! Choć przyznać trzeba, że sporo kosztuje to pieniędzy i czasu. Ale efekt jaki!

   Pytanie tylko: po co? Jak to - po co? Każdy przecież chce ładnie wyglądać. To pewnie słuszne, ale co z tymi, którym Pan Bóg fizycznej urody poskąpił? Nigdy nie będą ładnie wyglądać. Czy to oznacza, że nie przeżywają swoich miłości, nie mają przyjaciół, że giną w tym świecie? Oczywiście, że nie. Pewnie nieco trudniej im „wbić się" w środowisko, ale gdy już zostaną poznani i dobrze zapamiętani, są też bardzo, bardzo kochani. To tylko potwierdza stare porzekadło, że nie szata zdobi człowieka. Bardzo przygnębiające wrażenie robi zawsze oglądanie zdjęć z obozów koncentracyjnych: ogolone głowy i te same pasiaki u wszystkich, albo jeszcze gorzej: nagie postacie. W takim tłumie trudno się wyróżnić - tam już nie szata zdobi. Może dlatego artystyczne przedstawienia Sądu Ostatecznego ukazują sądzonych właśnie nagimi, bez ziemskich atutów, bo przedmiotem analizy tego Sądu będzie wnętrze człowieka.

   Takim oto „kołem" dochodzimy do myśli Chrystusowej z dzisiejszej Ewangelii. Pan Jezus mówi wprost o pozbywaniu się tych członków, które są w nas powodem do grzechu: oko, ręka, noga... Nie malować, nie smarować, nie regenerować, bo i tak wszystko to niebawem w proch się obróci. I staniemy nadzy wobec wszechwiedzącego Boga. Tam zaś, Jego promienie wydobywać będą na zewnątrz to, co jest w głębi serc naszych - to, co wartościowe i wstydliwe. Położone na szalach Bożej wagi zdecyduje o naszej wieczności. Wtedy nawet najdoskonalszy żal będzie mocno spóźniony. Lepiej więc uwierzyć naszemu Panu i nie karmić własnej natury wszechdostępnymi pokusami, bo „grzech czyha u wrót", życie tylko jedno, a waga sprawiedliwa.