Nic nie było jasne i nic oczywiste. Właściwie serca Apostołów po raz kolejny powinny być wypełnione radością – oto bowiem ich Mistrz znów pokazał swą nadziemską moc, nakarmił tysiące ludzie zaledwie pięcioma chlebami i dwoma rybami. Radość owa pewnie istotnie zalegała dna ich serc, przyczajona, pełna mocy, jak wulkan gotowa by wybuchnąć. Coś jednak, jak czapa lodu, przygniatało ją z góry i nie pozwoliło rozwinąć się. Co to było? To pewnie znowu ów tchórzliwy i zimny rozsądek. Oczywiście, że byli świadkami. Oczywiście, że widzieli na własne oczy… i zbierali pozostałe ułomki… Cud mieli w garści, a tak trudno było uwierzyć…

To jasne, że cud, że każdą nadzwyczajność trzeba w sobie oswoić. Jest ona tak bardzo nieprzylegająca do naszego systemu myślenia i postrzegania świata, że nie jest w stanie żyć i się rozwijać w naszej świadomości – jak dziki zwierz w niewoli. Pewnie dlatego dał Pan Jezus swoim uczniom sposobność do przemyśleń. Ciemności, w których się znaleźli sprawiały, że myśli ich wciąż kąsały obraz, ten miniony, niejasny i niezdobyty, przeskakując to z prawa, to z lewa – byle w jakikolwiek sposób go pokonać. Nic z tego. Zęby rozsądku i logiki kruszyły się na wspomnieniu pewnej, twardej choć niepojętej rzeczywistości. Wyobrażać sobie należy, że nie byli w stanie dyskutować o tym, bo i jak, skoro żadne słowo nie pasuje… Zresztą, nawet nie bardzo by się dało – jezioro burzyło się od silnego wiatru, więc trzeba było intensywnie wiosłować. A Chrystusa wciąż nie było… Zostali sami z wielkim cudem, który choć podszyty radością, pozostawał wciąż problemem… Czyżby to oznaczać miało, że mają problem z akceptacją cudu? Trudno im było uwierzyć, że ich Pan aż tak jest potężny? No, to proszę bardzo – jeszcze dwóch cudów doświadczą tej nocy: Chrystus kroczyć będzie – ku ich przerażeniu – po wodzie i łódź natychmiast znajdzie się przy brzegu, do którego zdążają.

Boże sprawy przyjmować trzeba takimi jakimi są – próby doszukiwania się w nich logiki mogą nas utopić w wątpliwościach.