Tak można by kwitować niemalże każdą stronę Pisma świętego. Bo jakże to? Dziewięćdziesięcioletnia kobieta ma stać się matką za sprawą blisko stuletniego męża? - Niemożliwe. A Pan Jezus, jakże to mógł dopuścić w swoje pobliże człowieka trędowatego? Przecież trędowatym nie wolno było zbliżać się do zdrowych... Pan Jezus zaś nie tylko spotkał się z nim, ale nawet własną ręką go dotknął? - Niemożliwe. Dotknięcie trędowatego mogło przynieść mu natychmiastowe uzdrowienie? - Niemożliwe...

   A jednak. To ciekawe, że cuda dokonują się wśród ludzi głębokiej wiary, no chyba, że Pan Bóg chce w ten sposób kogoś do wiary pobudzić. Niemniej jednak do tego, aby coś niemożliwego stało się rzeczywistością potrzeba dwóch rzeczy: wiary i cierpliwości. Okazuje się, że nie tylko wiara, bo przecież Abraham wierzył Bogu, że spełni się obietnica licznego potomstwa. Gdyby jeszcze miał na tyle cierpliwości, by powstrzymać swą żonę Saraj od niecierpliwego gestu obcowania z niewolnicą. Z tego związku zrodził się co prawda Izmael, ale - jak pamiętamy z wczorajszego rozważania - wynikło stąd wiele kłopotów. Pan Bóg zaś i tak spełnił, co zamierzał. Trzeba było tylko cierpliwie czekać.

    Wynika stąd, że wszystko jest możliwe dla tego, kto wierzy - jeśli tylko wykaże się przy tym wystarczającą cierpliwością.