To akurat jest oczywiste. Gdy bowiem przyjmujemy założenie, że Pan Bóg - jako najlepszy Ojciec - jest zainteresowany tym, abyśmy byli naprawdę szczęśliwi, to odmowa wykonania Jego woli jest tożsama z głupotą. Jak się jednak upewnić o prawdziwości przekazu Bożego? Skąd wiedzieć, że to co przyjmujemy jako wolę Bożą, naprawdę pochodzi od Niego?

   Weźmy za przykład Abrahama. Autor natchniony, już post factum mógł napisać, że „Pan Bóg wystawił Abrahama na próbę", ale skąd miał o tym wiedzieć biedny Abraham, gdy w grę wchodziło życie co dopiero otrzymanego, a tak długo oczekiwanego potomka? Cóż za myśli kłębić się musiały w jego głowie? Jakiż to bowiem Bóg, który żąda ofiary z dziecka złożonej? Co prawda wśród ludów pogańskich takie praktyki się zdarzały, ale ten Bóg, który mienił się być prawdziwym Bogiem, czyż mógłby zniżyć się do takiego poziomu? Jakież wątpliwości musiały targać owym starcem, gdy miotał się między buntem a posłuszeństwem? A może to, co usłyszał było jedynie pokusą, wcale nie pochodzącą od Boga? Niestety miał on tę dziwną pewność, że zadanie przed nim postawione rzeczywiście jest życzeniem Boga.

    Jakież to ważne, aby być pewnym, że słyszy się Pana Boga! Wtedy nawet najmniej prawdopodobne Jego życzenia - choćby dziwiły - nie będą rodzić buntu. Najważniejsze więc, by pielęgnować przyjaźń z Bogiem, aby nic nie zakłócało komunikacji między nami, a wtedy nawet najmniej oczekiwane życzenia staną się rozkazem.