W świecie komputerów, czytników kart i wszelkich wygód niezwykle trudno jest zrozumieć wartość życzliwego słowa, które w szczególnej formie przekazują rodzice swoim dzieciom. Owszem, rytuał ślubny przewiduje jeszcze uklęknięcie przed matką i ojcem z prośbą o błogosławieństwo. Jest to chwila niezwykle wzruszająca i dlatego piękna. Kto wie, ilu młodych dla owego piękna wykazuje posłuszeństwo tradycji, a ilu z głębokim przekonaniem prosi swych rodzicieli o otwarcie „tunelu łaski", do którego klucz Pan Bóg złożył właśnie w ich ręce. Dzieje się tak jeszcze zarówno przed zawarciem sakramentalnego małżeństwa, przed przyjęciem święceń kapłańskich, ale są tacy, którzy z owego gestu rezygnują. Niemądrzy... Z dzisiejszego pierwszego czytania wynika, jak bardzo dzieci zabiegały niegdyś o ojcowskie błogosławieństwo i jak bardzo było ono skuteczne! Jakub gotów był nawet uciec się do podstępu, do oszustwa, aby uzyskać ów duchowy dar, który przekładał się nawet na materialną pomyślność w jego życiu. (Na jego usprawiedliwienie możemy dodać tyle tylko, że jego starszy brat lekkomyślnie wcześniej odstąpił mu przywilej pierworodztwa za miskę soczewicy...) Ciekawym jest to, że Izaak dysponował tylko jednym takim błogosławieństwem. Znaczyło to, że było ono jedyne, szczególne i nieodwołalne. Tym ciekawsze to, że nawet miłość małżeńska w tym czasie niekoniecznie była jedyna i niekoniecznie nieodwołalna... Chociaż Pan Bóg przez swych proroków taką za wzór zawsze podawać będzie.

   Nauka płynąca z dzisiejszego czytania właściwie jest prosta. Chodzi o to, abyśmy chcieli świadomie korzystać z owego daru, jaki złożył Pan Bóg w ręce ludzi. Oczywiście w pierwszym rzędzie do błogosławienia zobowiązani są kapłani. Z pełną świadomością otwierania „tunelu łaski" czynić to winni jak najczęściej i z sercem otwartym. Nie inaczej niech czynią to i rodzice - niechaj jak najczęściej błogosławią swoje dzieci, oddając je w moc Bożych duchów. Niech nie żałują i niech nie czują się zwolnieni z tego obowiązku, bo Pan nasz nie jest strzeże zazdrośnie swego skarbca duchowego - wręcz przeciwnie: smuci się brakiem zainteresowania owym duchowym dobrem, jakiego chętnie nam udziela.