Objawienie Pańskie to przecież Uroczystość Trzech Króli. Jasne, bo przecież w opisanym dość dokładnie wydarzeniu ewangelicznym, nie znani nikomu magowie doznali owego objawienia - poganie stali się wierzącymi, im też Bóg się objawił. W ten sposób Pan dał nam wszystkim do zrozumienia, że nie zamyka się na jeden naród, jedną kulturę, nie tworzy ekskluzywnego środowiska... On jest dla wszystkich i w osobach Mędrców ze Wschodu usiłuje dać wyraz temu. Właśnie dlatego dzień ten szczególnie dysponowany jest ku temu, by uwagę swą zwrócić ku misjom.

Uroczystość dzisiejsza ma jednak jeszcze ukazać Chrystusa, który przyjmuje chrzest w Jordanie oraz Tego, który dokonuje pierwszego cudu w Kanie Galilejskiej. Zasadniczo jednak we wszystkich trzech wydarzeniach chodzi o to samo: Bóg na różne sposoby objawić się chce światu. Zadanie nasze natomiast polega na tym, aby Go nie tylko dostrzec, ale róneiż rozpoznać w Nim prawdziwego Boga i poświęcić Mu swe życie. Można powiedzieć, że szczęście mieli pasterze z okolic Betlej. Ale: Mędcy też mieli szczęście? Stojący nad brzegiem Jordanu w momencie chrztu Pana też mieli szczęście? Goście weselni z Kany też byli szczęśliwcami? Poniekąd, owszem. Nie można jednak wszystkiego motywować szczęściem. Bo cóż by to oznaczało? Że mieszkańcy Jerozolimy nie mieli szczęścia? Herod nie miał szczęścia? Oj, niebożęta: nie danym im było spotkać Mesjasza... Niektórzy twierdzą, że szczęściu trzeba dopomóc. I to jest chyba słuszniejsze. Całe bowiem życie nasze jest zbiorem cudów i szczęśliwych trafów. Trzeba jedynie oczy szeroko otwierać i zamiast narzekać na wszystkich i wszystko, Bogu nieustannie dziękować za cuda Jego dobroci, a wśród nich najważniejszy, że On sam codziennie daje nam się poznać w modlitwie, w sakramentach, w swoim Słowie, w bliźnich naszych... i starać się wiernie Mu służyć.