Wypada się zadziwić nad skutecznością Chrystusowego i apostolskiego oddziaływania na ludzi. Tłumy kroczyły za nimi, a bardzo wielu przyjmowało wiarę. Jak to było możliwe? Czy to czasy wyjątkowe? A może ludzie inni?

Wolno powiedzieć, że człowiek działa niekiedy instynktownie. Generalnie jednak, a zwłaszcza gdy chodzi o sprawy ważne, potrzebuje jakichś wyraźnych bodźców intelektualnych bądź emocjonalnych. I zdaje się, że oba one były wykorzystywane w przekazie ewangelicznym Pana Jezusa i Apostołów. Nauczanie zarówno Chrystusowe jak i jego uczniów oparte było na prostocie i pięknie przekazu – zrozumiała, klarowna mowa, odwołująca się do istotnych, wspólnych wszystkim wartości takich jak miłość, sprawiedliwość, prawda, szczęście. Ten rodzaj przekazu musiał intrygować, zachęcał do refleksji, wywoływał pragnienie życia usłyszanym słowem. Nie uzależniał jednak od mówcy. Inaczej rzecz ma się gdy chodzi o dokonywane cuda. To było oddziaływanie na emocje. Niektórzy nie tyle przez wzgląd na piękno nauczania ile na zdziałane znaki, wyrażające moc głosiciela, gotowi byli mu się poddać i uczynić niemalże wszystko, czego by zażądał. Stąd wiara zdaje się być owocem dwutorowego (przez intelekt i uczucia) oddziaływania na człowieka.

Pozostaje jednak pytanie dotyczące tych, którzy uwierzyli, a w dzisiejszej Ewangelii dają o tym świadectwo: „myśmy uwierzyli i poznali”. Czy to aby nie błąd? Czy nie najpierw trzeba poznać, by potem uwierzyć? Jeśli weźmiemy pod uwagę hebrajską mentalność św. Jana, dla którego czasownik „jadah” oznaczać mógł zarówno „poznać” jak też i „uznać”, to sformułowanie z dzisiejszej Ewangelii staje się jasne i może mieć takie oto znaczenie: „myśmy uwierzyli i uznali, że Ty jesteś świętym Boga”. Każdy bowiem kto uwierzył, czy też zawierzył Chrystusowi, musi w Nim uznać Jego boską godność, a wówczas nie może być miejsca na sprzeciw wobec Jego woli.