Gdybyśmy żyli wszyscy gdzieś pod ziemią, albo nawet na jej powierzchni, ale pozbawieni byli (wszyscy jednakowo) gałek ocznych, nikt z ludzi nie wiedziałby nic o kolorach, pejzażach czy horyzoncie. Nie byłoby wówczas porównania i zapewne nie przyszłoby nam do głowy, aby prosić o przejrzenie. Skoro jednak znakomitej większości ludzi narząd wzroku ułatwia życie, to samo obcowanie z nimi rodzi w niewidomych pragnienie osiągnięcia tego samego. Rodzi pragnienie - to wyrażenie kluczowe dla dzisiejszej ewangelii. Niewidomym mogłoby nie zależeć, mogliby machnąć ręką pogodzeni z losem, ale ci nie - nie mieli zamiaru akceptować aktualnego stanu, skoro wiedzieli, że można inaczej.

   W życiu duchowym nie jesteśmy idealni, wiedząc z drugiej strony, że są ludzie żyjący doskonalej. Gdybyż tak udało się ów stan rozpoznać i rozbudzić w sobie pragnienie takiego życia! Gdyby chciało się nam - jak tamtym - choćby po omacku szukać Zbawiciela, rozpytywać o Niego i dążyć do spotkania za wszelką cenę, może w końcu doszłoby do uzdrawiającego kontaktu. Chrystus nie spyta: „Po co ci to?". Z pewnością pochyli się z miłością - jak nad niewidomymi - i zastosuje ryzykowny sprawdzian: „Wierzysz, że mogę to uczynić?". Co bym odpowiedział?

   Cuda Chrystusowe działają zwykle według właśnie takiego schematu: poznać potrzebę, rozbudzić w sobie pragnienie jej zaspokojenia, zwrócić się z prośbą do Boga, wykrzesać wiarę potrzebną i... czekać z nadzieją.