Jeśli właściwie rozumiemy zadanie proroka, to wiemy, że polega ono na przemawianiu w imieniu Boga. Jest to człowiek w szczególny sposób przez Niego wybrany i powołany do prezentowania światu Jego woli. Pomijając kwestię fałszywych proroków, zatrzymajmy się przy tych, którzy istotnie otrzymali takie posłannictwo od Najwyższego. Samo wybranie przez Boga jest szczególnym wyróżnieniem, ale też niesie ze sobą zagrożenia. Proroków bowiem wysyła Pan najczęściej wtedy, gdy w życiu ludzi trzeba coś poprawić, zwrócić im uwagę na niewłaściwe zachowania i wzywać do poprawy. Wiadomo, że tego nikt nie lubi. Niechęć do słuchania pouczeń przenosi się więc na ich głosiciela, który przecież nie sam od siebie przemawia, ale w imieniu Boga. Stąd wynika, że prorok liczyć może z pewnością na nieżyczliwość i oczekiwać wrogów.

   Jeśli prorok nie mówi od siebie, to też nie warto mu niczego sugerować. Tak było właśnie z Balaamem, którego Balak, król Moabu chciał niejako wynająć do zmiany planów Bożych. Ten jednak nie mógł niczego wskórać, bo wyglądając poza zasłonę doczesności widział tylko to, co mu Pan Bóg objawił. Proroctwo jego ostatecznie się spełniło, co potwierdza jedynie to, że wola Boża jest niezmienna, a już na pewno nie można jej zmienić podstępnie. Jeśli już ktokolwiek podejmuje próby zmiany planów Bożych, to jedynie w modlitwie, na kolanach.