W momencie zwiastowania Maryja usłyszała od Archanioła Gabriela słowa: u Boga nie ma nic niemożliwego. Nie ulega wątpliwości, że są to słowa prawdziwe, ale przecież nie oznacza to tym samym, że z Bogiem wszystko przychodzi łatwo. Wystarczyło, że Najświętsza Dziewica wyraziła zgodę na wolę Bożą, a już spadać zaczęły na nią ciężary: obawa przed utratą dobrego imienia, podświadomy choćby lęk przed poniesieniem kary za to, oczywista trudność w wyjaśnieniu tego wszystkiego Józefowi itd. Obawy te nie były bezpodstawne - w dzisiejszej Ewangelii słyszymy bowiem, że ów oblubieniec rzeczywiście zamierzał oddalić ją potajemnie. A cóżby Ona zrobiła sama jedna, bez męża i z Dzieckiem? Jakie to myśli rodzić się musiały w Jej głowie? Czy nie miała wątpliwości? Czy nie zadawała sobie pytania o słuszność pod-jętej decyzji? Czyż szatan nie atakował Jej, ośmieszając najczystsze pobudki, wyolbrzymiając lęki? Tego nie wiemy. Ewangelia się na ten temat nie wypowiada, ale jest to wielce prawdopodobne. Wystarczy odwołać się do własnych doświadczeń: ile razy, czyniąc dobro, wystawiamy się po prostu na zabójcze działanie szatańskiej zazdrości i przebiegłości. Tu jednak wkracza zwykle Pan Bóg. Czasem bardzo wyraźnie, innym znów razem w sposób bardzo dyskretny, zawsze jednak skutecznie. Okazuje się bowiem, że wolę swoją może przekazywać Pan Bóg również przez sen. Wyobrażamy sobie, jakie rozterki przeżywał święty Mąż Niepokalanej! Z pewnością w głowie mu się zmieścić nie mogło to, co podpowiadała logika. Oboje jednak zostali uratowani, uratowana została ich miłość - dzięki nadzwyczajnej interwencji Boga.

   Gdy Bóg przydziela trudne zadania, nie należy lękać się ich ciężaru - On będzie naszym Cyrenejczykiem. Prosić trzeba tylko o ufność.