Jeden znak może być uznany za przypadek, ale jeśli występują całą serią, to z pewnością należy w tym widzieć czyjś plan, czyjeś prowadzenie. Tak właśnie było w domu Zachariasza i Elżbiety: najpierw długie lata bezdzietności, która tym trudniejszą była do wytłumaczenia, że dotknięci nią zostali ludzie pobożni, a on - kapłan! Brak potomstwa był przecież oznaką hańby, przekleństwa Bożego, a tu? Potem owo cudowne zjawienie się anioła, czego efekty zauważyli i dobrze je zinterpretowali uczestnicy świątynnego nabożeństwa, gdy to Zachariasz utracił mowę. Powrót do domu, spotkanie z Elżbietą, która już wszystko wiedziała, a czego nie wiedziała,  to się domyśliła; spotkanie Elżbiety z Maryją, gdy to obaj chłopcy „porozumieli się" w łonach swych matek, a do tego niemota Zachariasza trwająca dokładnie do czasu nadania dziecku imienia. Za dużo tego wszystkiego na przypadek. To przecież wyraźne prowadzenie, którego człowiekowi wierzącemu nie trzeba udowadniać. A ludzie w tamtych czasach byli wierzący. Rozumiejąc więc doskonale, że wszystkie te wydarzenia są ciągiem znaków - i wiadomo było od kogo pochodzącym - ciekawi byli kolejnych: „Kimże będzie to dziecię?" Nic dziwnego, że padł na nich strach...