Dla Żydów Pismo św. było największą świętością. Jeśli już jakiś zapis znajdował się na jego kartach, to musiał on być prawdziwy. Nie było mowy o interpretacjach, odczytywania kontekstów czasowych i innych wynalazków znacznie późniejszej biblistyki. Stąd Pawłowe argumenty powołujące się na zapowiedzi Świętej Księgi, które zrealizowały się na osobie Jezusa z Nazaretu, były wystarczającym dowodem dla – jak sam siebie nazywa – ostatniego z Apostołów.

Tu jednak powstaje problem: jeśli bliblijna argumentacja była nieodwołalna, to dlaczego słuchacze Apostoła narodów nie wszyscy uwierzyli w prawdę przez niego głoszoną? Dla takich on sam akurat musiał zachować wiele wyrozumiałości. Sam bowiem przez to przechodził: czytał Pismo św. niemal całe swoje życie, znał je prawie na pamięć, a przecież nie uwierzył w Chrystusa dopóki nie spotkał Go na drodze pod Damaszkiem… Okazuje się więc, że najbardziej ważki argument nie zawsze jest w stanie przekonać słuchacza. To dokładnie tak jak w miłości: gdyby nawet całe miasto zgodnie przekonywało jakąkolwiek niewiastę o wspaniałych walorach konkretnego młodzieńca, to – może i z czystej przekory – nie da mu ona pozytywnej odpowiedzi na propozycję małżeństwa. Logika to jedno, a serce – czymś zupełnie innym. Aby jednak ślepe (zwykle) uczucie nie wywiodło nas w pole, staramy się – mimo wszystko – obudować je racjonalnymi argumentami. Tak właśnie postępuje św. Paweł w dzisiejszym pierwszym czytaniu, a Pan Jezus w Ewangelii odwołuje się do doświadczenia: „Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca.”