Bez ogródek komentuje św. Marek stan świadomości Apostołów w czasie, gdy towarzyszyli oni Panu Jezusowi w Jego publicznej działalności. Wszystko działo się tak szybko jak w kinie na zbyt trudnym lub zbyt pięknym filmie, na który koniecznie trzeba pójść koniecznie raz jeszcze by kolejnym razem zwrócić uwagę na dialogi, innym razem skupić się na muzyce, a może jeszcze kolejną wizytę w kinie poświęcić na analizę osobowości któregoś z szczególnych aktorów. Tak właśnie było z apostołami. Nie jest łatwo przetrawić namacalnie doświadczony cud rozmnożenia chlebów. Analiza wydarzeń krok po kroku, doszukiwanie się zewnętrznych źródeł wsparcia prowadzić może jedynie do Boga, Ojca niebieskiego, który dał Synowi swemu tę moc, aby dokonał cudownego rozmnożenia pięciu bochenków chleba dla pięciu tysięcy mężczyzn. Świadomość tego budzić musiała nie tylko dumę z ogromu mocy, jaką dysponuje ich Pan, ale i lęk przed taką potęgą. Ów lęk spotęgowany został  dodatkowo następującym niemalże natychmiast po wspomnianym cudzie, kolejnym - nocnym kroczeniem po jeziorze. Aż nadto wrażeń jak na jeden dzień. Nic więc dziwnego, że umysły ich nie poddały się tym wrażeniom i uległy... otępieniu.

   Ileż to razy i my sami nie radzimy sobie z cudownymi interwencjami Boga w naszym życiu. Wystarczy wspomnieć codzienny cud Eucharystii na naszych ołtarzach.  Reakcją naszą nie powinno być jednak poddanie się wobec  trudności poznawczych, ale pokorne objęcie wiarą tego, co jest niedostępne dla otępiałego umysłu.