To zaś jest niezwykle trudne. Wiedzą o tym rodzice, wiedzą nauczyciele i wychowawcy. Im więcej wie się o swoim wychowanku, tym więcej znajduje się powodów do usprawiedliwień czy to jego zachowań, czy też swoich, które w jakiś sposób wpływają jednak na inne traktowanie konkretnej osoby. Owszem, założenie jest pewnie takie, że nie faworyzuje się nikogo i wobec nikogo nie stosuje się taryfy ulgowej, ale w praktyce argumenty w rodzaju „On ma trudną sytuację rodzinną." albo „Ona przecież jest chora..." czy też „Jest nadpobudliwy, ale to dobre dziecko..." odgrywają jakąś rolę w traktowaniu poszczególnych wychowanków.

Święty Łukasz, w dziś odczytanym fragmencie Dziejów Apostolskich zapewnia, że „Bóg naprawdę nie ma względu na osoby, ale w każdym narodzie miły jest Mu ten, kto się Go boi o postępuje sprawiedliwie." Z Bogiem Ojcem, najlepszym Wychowawcą nie może się równać nikt. I dlatego przyjmujemy na wiarę, że nikogo Bóg nie będzie wyróżniał, bo i z jakiego powodu miałby to zrobić w stosunku do mnie czy do ciebie? Że cię lubi? A innych niby nie? Przecież On kocha wszystkich? A że jest twoim Stwórcą i Panem...? A czyim niby nie jest? Kategorie czasu, wieku, pokrewieństwa czy też stopnia obdarowania nie mają tu nic do rzeczy. Wyraźnie powiedziano bowiem, że „w każdym narodzie miły jest Mu ten, kto się Go boi i postępuje sprawiedliwie". Wiemy zaś, że bojaźń Boża nie polega na lękaniu się Stwórcy, ale na ciągłej obawie o to, czy aby wystarczająco się Go miłuje. Postępowanie zaś sprawiedliwe nie stanowi tajemnicy dla nikogo. Niech się więc nikt nie łudzi - jak jedno mamy życie, tak i wieczność jedną. Obyśmy nie opierali nadziei na szczęśliwość wieczną na osobistych „znajomościach" z Bogiem, ile raczej na Jego sprawiedliwości i miłosierdziu.