Nie jest tak źle: w Tygodniu Ekumenicznym przynajmniej tyle możemy powiedzieć, że już dziś bez egzaltacji mówimy i myślimy o protestantach, prawosławnych czy innych wyznawcach Chrystusa. Nawet jeśli ich nie rozumiemy, to akceptujemy odmienność postaw. Tolerancja, kneblująca zwykle usta, w tym przypadku przyniosła dobre owoce. Może nie jesteśmy zadowoleni z prac rozmaitych komisji teologicznych, wydaje się nam, że to wciąż za mało. Myśląc o jedności chrześcijan wyobrażamy sobie czasem, że to katolicki papież powinien rządzić całym zjednoczonym Kościołem ze zunifikowaną liturgią. Sam jednak papież pokazuje, że trzeba uwzględnić rozmaite uwarunkowania historyczne, kulturowe, psychologiczne pamiętając o modlitwie i przyjmowaniu z miłością drugiego człowieka. Przecież tego samego chciał również Pan Jezus! To Jego wskazał Jan Chrzciciel jako Baranka, który gładzi grzechy świata. To właśnie on uczy rozmodlenia się i kochania wszystkich ludzi - nawet nieprzyjaciół. To On mówi, że kto nie jest przeciwko nam jest z nami.

   Patrzymy na Chrystusa, patrzymy na papieża, a zapytajmy siebie: Jakie owo-ce przynoszą wysiłki ekumenizmu w moim domu? Czy stanowimy zgodną; kochającą się rodzinę? Czy zawsze możemy na siebie liczyć? Czy jesteśmy przykładem dla innych? Jeśli zaś nie, albo jeszcze nie jest to doskonałe, to podejmijmy owe środki przedkładane nam przez samego Pana: lepsza (wspólna) modlitwa i ukochanie każdego (łącznie z jego wadami), co objawia się przez gotowość do poświęcenia i służby.