To, niestety prawda: szatan, odwieczny wróg Boga, tak zapamiętale prowadzi swą prywatną wojnę z Najwyższym, że nie mogąc wprost ugodzić swego Stwórcy, nęka Jego najukochańsze stworzenia. I choć sam wojuje między innymi lenistwem, to osobiście nim się nie karmi - swój niecny plan rozpoczął realizować od pierwszego człowieka. Tę bitwę udało mu się wygrać - przez grzech pierworodny nabył bowiem praw do każdego człowieka, który na świat przychodzi. Chrzest z tej niewoli nas wyrywa, ale to nie oznacza, że Zły tak łatwo godzi się z tą stratą. Wykorzystuje cały arsenał pokus, by słabe dusze związać ze sobą.

   A co z mocnymi? Na te rzuca się ze szczególną wściekłością. I myliłby się ten, kto by sądził, że można go przechytrzyć, że wystarczy nie wchodzić mu specjalnie w drogę i nie denerwując go. Tyle, że on przed słabością nie odczuwa absolutnie żadnego respektu, a skoro Synowi Bożemu nie przepuścił i na-wet Jego usiłował usidlić, to nikt nie może czuć się bezpieczny...

   Cóż więc robić? Naśladować naszego Pana. On nie próbował dyskutować ze złem, nie posiłkował się tanią argumentacją, ale trwając na modlitwie, ciągle zatopiony w Ojcu, jednoznacznie i natychmiast odrzucał kolejne pokusy bronią słowa Bożego. Próżne dyskusje i jałowe spory dają jedynie czas stronie atakującej, pozwalają na przegrupowanie sił i wkroczenie z kierunku, z którego trudno by się jej spodziewać. Dlatego najlepszą metodą jest krótkie i jedno-znaczne ucinanie rozmowy, bo przecież z góry wiadomo, że szatan nie zrezygnuje. On jest w stanie przekonać nas, my jego nigdy. Znając zaś swoją słabość, o którą już zbyt często się potykaliśmy, najlepiej uciekać nim się rozpocznie... Nie dać okazji Złemu - uciec w modlitwę, trwać w wierności.