Do dziś dziękować winniśmy Bogu za św. Pawła, który tak dynamicznie głosił Ewangelię, że do grona dzieci Bożych włączonych zostało wielu takich, którzy samych siebie nie podejrzewaliby o sympatie do chrześcijan.

Paweł, stając na Areopagu, nie przyniósł wstydu swemu Mistrzowi. Korzystając z osobistej inteligencji i przenikliwości, nawiązał do ołtarza poświęconego „nieznanemu bogu”, który natychmiast wykorzystał jako dobrą płaszczyznę do zainicjowania rozmowy i wdrożenia orędzia ewangelicznego. Tak długo, jak snuł filozoficzne wywody, powołując się również na miejscowych poetów, wzbudzał zainteresowanie słuchaczy. Gdy jednak przeszedł do sprawy najważniejszej, faktu zmartwychwstania Chrystusa, wielu wyśmiało go, inni zignorowali, tylko niewielka część uwierzyła i po prosiła o chrzest.

Nie tylko tam tak było. Iluż ludzi dzisiaj słyszy Ewangelię naszego Pana! Są gotowi rozmawiać, dyskutować, rozprawiać – dopóki nie sięgnie się po temat wiary. Jakżeż poprawić by się mogła frekwencja w naszych kościołach, gdyby wszyscy ochrzczeni poważnie potraktowali orędzie Chrystusowe i prawdziwie oddali Mu swe życie.