Czy da się ustalić granicę między odwagą a szaleństwem, między roztropnością a głupotą? Pewnie tak. Oceniając sprawy na "zdrowy rozsądek", wiele razy ważymy się wydawać wyroki: głupie, bezsensowne, rewelacyjne, odważne... Kto jednak w dzisiejsze Ewangelii wykazał się rozsądkiem, a kto brakiem roztropności? Czy pełna troski propozycja apostołów nie zasługiwała na poważne potraktowanie? Przecież myśleli zdroworozsądkowo - ludzi obecnych przy Chrystusie należało odprawić. A tu - nie. Przecież nic innego nie można było zrobić... A Chrysuts swoje: ile macie chlebów - każcie im usiąść.

Czyż nie bylo szaleństwem to, do czego właśnie zabierał się ich Mistrz? Na szczęście byli posłuszni. Jeszcze. W najśmielszych wyobrażeniach nie byli z pewnością w stanie odmalować sobie tego, co za chwilę miało nastąpić. I stało się. Do dziś czytamy o tym, zachwycamy się, wysławiamy Boga - cudotwórcę i na wszelki wypadek nie usiłujemy stawiać siebie na miejscu apostołów czy pozostałych, zgromadzonych słuchaczy. Szaleństwo? Pewnie tak. Ilu jednak rzeczy nie byłoby gdyby nie szaleństwo? Ile par nie połączyłoby się bez szaleństwa miłości? Ilu ludzi nie udałoby się ocalić bez szaleństwa odwagi? Iluż dzieł pozbawiony byłby świat bez szaleństwa pracowitości? Tam, wśród tysięcy głodnych, z pewnością wyczuć się dało szaleństwo miłości Chrystusa, zatroskanego o wszystkich. Apostołowie nie protestowali, wykonywali Jego polecenia, mimo oczywistego uporu rozsądku. I to stało się ich chwałą.

I my dokonać możemy wielkich rzeczy wbrew logice, wbrew rozsądkowi, na przekór wszelkim kalkulacjom - byleby wsłuchać się w ton łagodnych, pełnych miłości słów Chrystsua i być Mu posłusznym.