Któż może stosować taką zachętę bez szwanku dla własnej pokory? - Tylko Pan Jezus. Ciekawe, że zachęca jako „cichy i pokorny sercem". Tego akurat negować Mu nie można, bo jako najpotężniejszy z synów ludzkich, miał przecież możliwość zaprowadzić porządek na tym świecie bez pytania ludzi o zdanie. Możliwości takie miał - Jego moc okazana nad naturą oraz nad światem ducha ciemności, jednoznacznie wskazywała na ogromny potencjał, jaki nosił w sobie. Nie może więc dziwić Zachariaszowe proroc-two, mówiące o przybywającym Królu, który idzie „sprawiedliwy i zwycięski", ale przecież „pokorny, jadący na osiołku, na oślątku, źrebięciu oślicy". Dziwić jednak może ta pokora, która jednocześnie pozwala „niszczyć rydwany w Efraimie i konie w Jeruzalem", potrafi „łuk wojenny strzaskać w kawałki" oraz swe władztwo „rozciągnąć aż po krańce ziemi".
   I nie ma w tym żadnej sprzeczności. Prawdziwa bowiem wielkość i naturalna potęga nie musi sięgać do metod ucisku i terroru - mając świadomość ogromu własnej mocy, uważa je za środki niegodziwe. W każdej bowiem chwili jest w stanie zrealizować własne plany. Chociaż więc nie potrzebuje sięgać do propozycji, próśb i układów, takimi właśnie środkami woli „wojować". Pan Jezus pokazał własnym przykładem, że - jeśli trzeba - gotów jest poświęcić się i wyjść poza granice własnej godności i niezasłużonego cierpienia, aby... sprowokować do myślenia. Tego Władcę Potężnego choć pokornego nie mogą uradować tłumy niewolników - radość w Nim budzą ci, którzy dobrze wykorzystując dary roztropności i rozumu, potrafią odkryć prawdziwy sens ludzkiego życia i tak nagiąć swoją oporną wolę, by stała się odbiciem woli Najwyższego, by miłość ku Niemu nie czuła się przymuszoną, a służba dla Niego stawała się zaszczytem i nieopisaną radością.
   Ten rodzaj naśladowania Potężnego a Pokornego ma i tę zaletę, że zwraca ludzi ku sobie i pozwala odkryć na nowo radość przebywania ze sobą w atmosferze miłości, wzajemnego oddania i poświęcenia. Warto się uczyć.