Trudno byłoby naszym przodkom pogodzić się z naszym pokoleniem co do wzrostu i owocowania. Dawniej bowiem wiadomo było, że warunkiem owocności działań rolnika jest żyzna gleba (jak w psalmie dzisiejszym), pracowitość i odpowiednia pogoda, którą rozumiano powszechnie jako znak Bożego błogosławieństwa. Dziś za wielkość plonu odpowiedzialna jest - i owszem - pracowitość rolnika, ale też nowoczesne maszyny, sztuczne nawozy itp. Nie mówi się dziś o hodowli i zbiorach, ale o PRODUKCJI rolnej! A cóż ów biedny rolnik mógłby sobie „wyprodukować", gdyby Pan Bóg nie zsyłał rosy z nieba, odpowiedniej temperatury we właściwym czasie, czy też nie pobłogosławił rozrostowi trzody?
   Dla ludzi wcześniej urodzonych było to jasne jak słońce - wiedzieli doskonale, że do wszystkiego konieczna jest pomoc nieba. Zdawali sobie doskonale sprawę z tego, że ulewne deszcze, niespodziewany przymrozek, gradobicie i tym podobne zjawiska mogą unicestwić wielomiesięczne wysiłki człowieka. Dlatego właśnie dzisiejsze czytania, odwołując się do tamtych analogii, podają warunki wzrostu duchowego: słowo Boże, które na kształt rosy z nieba spada do serc ludzkich i wykazuje się cierpliwością, wyglądając owoców. Kolejnym warunkiem jest żyzność podłoża - czyli duszy w naszym wypadku.. Święty Paweł natomiast poucza rzymian, że i to nie wystarczy bez trudów a nawet cierpienia. To zaś stanowi warunek konieczny osiągnięcia wiecznej chwały. Ciekawym jest też i to, że Apostoł Narodów umiejscawia człowieka na bardzo szerokim tle stworzenia w ogóle, które - choć na sposób nierozumny - to jednak podąża w kierunku ustawicznego rozwoju i intuicyj-nego wyczekiwania lepszej przyszłości.