Dzisiejsze czytania mszalne pokazują nam że chrześcijanin nigdy nie może pozostać osobą milczącą. Jeżeli widzi zło, grzech nie może powiedzieć: ja nie chcę się w to mieszać, to nie moja sprawa. Wówczas, jak wskazuje prorok Ezechiel, zaciągnąłby winę również na siebie.
   Potrzeba tutaj braterskiego upomnienia. Jednak co to znaczy? Przy tak zwanym „zwracaniu uwagi" należy się kierować przede wszystkim miłością. Jeżeli jej by nie było, groziłoby nam drugie niebezpieczeństwo: upominanie dla samego upominania, abym ja poczuł się lepiej, w pewien sposób siebie dowartościował poprzez krytykę kogoś, kogo może nie darzę sympatią. Upomnienie chrześcijańskie ma miejsce tylko wówczas, kiedy mi na upominanej osobie zależy, kiedy chce dla niej dobra. Tak więc podstawą i punktem wyjścia jest miłość bliźniego o czym poucza dziś św. Paweł. Trzecim zagrożeniem jest możliwość pomyłki, złej oceny danej sytuacji. W takim przypadku, jeśli bliźni nie przyjął twojego upomnienia, zasięgnij rady osoby trzeciej, jeśli twoja ocena była właściwa, upomnijcie go razem. Taką drogę wskazuję sam Jezus w dzisiejszej Ewangelii.
   Można by zapytać jaki jest cel tego wszystkiego? Po co mam upominać? Jeszcze narobię sobie wrogów. A przecież to nie jest moja sprawa, każdy jest odpowiedzialny za siebie. Otóż to wszystko jest błędnym myśleniem. My po pierwsze, jako uczniowie Jezusa jesteśmy zobowiązani do głoszenie Jego nauki, jasnego wskazywania co jest dobre, a co złe. A po drugie jako wspólnota chrześcijan powinniśmy czuć się odpowiedzialni za tych którzy błądzą i wskazywać im odpowiednią drogę. Prośmy więc Pana by uczył nas prawdziwej, chrześcijańskiej miłości.