Któż nie szukał takiego adresu? Któż nie marzył o takich znajomościach? Wystarczy tylko powołać się na Pana Jezusa i… wszystko się spełni! Uff… nareszcie! Pragniesz wygranej w Lotto? Proszę bardzo! Cierpisz na przewlekłą chorobę? Nic prostszego! Dom chciałbyś pobudować? Tylko poproś! Poproś w imię Jezusa Chrystusa. Przecież trudno tu o jakąś dwuznaczność: „O cokolwiek byście prosili Ojca, da wam w imię moje. Do tej pory o nic nie prosiliście w imię moje.” O cokolwiek…

Jak jednak wytłumaczyć to ludziom, którzy błagali Boga w imię Jezusa Chrystusa w sytuacjach naprawdę trudnych, a nawet tragicznych i to wcale nie dla podniesienia komfortu swego życia, ale dla ulżenia doli innych? Co powiedzieć tym, którzy niewinnie cierpią – małym dzieciom, dotkniętym nieuleczalną chorobą? Przecież całe zastępy ludzkie, poczynając od rodziców, poprzez dziadków, rodzeństwo, ciocie i wujków modlą się za nich… I na niczyją modlitwę nie chce wejrzeć Bóg? Dlaczego? Przecież proszą w imię Jezusa…

Jeszcze raz powróćmy to tekstu. Już trzy zdania później tłumaczy Pan Jezus istotę owego swoistego protekcjonizmu: „nie mówię, że Ja będę musiał prosić Ojca za wami. Albowiem Ojciec sam was miłuje, bo wyście Mnie umiłowali”. Wynika stąd, że skuteczność modlitwy powołującej się na Chrystusa jest efektem umiłowania Syna Człowieczego. Szybko więc przypomnijmy sobie, co znaczy miłować Chrystusa: „Kto słucha słów Moich i je zachowuje – ten jest, kto Mnie miłuje”. Krótko mówiąc: skuteczność modlitw zanoszonych do Boga w imię Pana Jezusa wynikać będzie przede wszystkim z wierności przykazaniom. W tym zaś zakresie trudno powiedzieć, aby ktokolwiek satysfakcjonował Boga. Starajmy się więc bardzo, bo przecież od tego zależy skuteczność modlitwy.