obiecujący, pełen nadziei, wiary we własne siły... Tak jest z przyjściem człowieka na świat, tak jest z pierwszym dniem w szkole, rozpoczęciem pracy, nową znajomością itd..Wiążą się z tym zwykle konkretne postanowienia i nadzieja: Teraz dopiero będzie lepiej! I bywa. Niestety, nie zawsze. Nie wystarczy dobrze myśleć, dobrze planować, dobrze chcieć... Wyraźnie mówi o tym dzisiejsza Ewangelia - nie ten, który deklaruje gotowość do służby wy-pełnia wolę Ojca, ale ten, który rzeczywiście pracuje.
   O. Władysław Kluz (OCD) napisał przed laty książkę pt. 47 lat życia. Okazuje się, że ten dość krótki czas pobytu na ziemi jest wystarczającym okresem, aby stać się symbolem bądź to heroizmu, bądź bestialstwa ludzkiego na wieki. Wspomniana książka opisuje historię życia dwóch ludzi, zamkniętą w przedziale 47 lat. Pierwsze lata życia obydwu były bardzo do siebie podobne: obaj byli ministrantami, często przystępowali do spowiedzi i Komunii św., marzyli o kapłaństwie i pracy w roli misjonarzy; obaj dobrze się uczyli; mieli podobne dyspozycje psychiczne - zamiłowanie do nauk ścisłych i zdolności organizacyjne. W 1941 roku ich drogi się skrzyżowały. Spotkali się po raz pierwszy i ostatni. Jeden z nich to św. Maksymilian Kolbe, twórca i gwardian Niepokalanowa, w tym czasie więzień oświęcimski, drugi - to twórca i komendant obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, Rudolf Hess.
   Nie jest łatwo wytrwać w dobrym, dlatego św. Paweł w dziś odczytanym fragmencie Listu do Filipian gorąco zachęca, aby każdy miał na oku nie tylko swoje własne sprawy, ale też i drugich. Zapatrzenie w siebie, przy najlepszych postanowieniach i najwznioślejszych ideałach jest w stanie wprowadzić człowieka na drogę potępienia. Prośmy Boga o łaskę wytrwałej współpracy z Nim dla własnego i innych zbawienia.