Jakże nietypowe, jakże inne rozstanie od naszych pożegnań i rozstań. Dla nas odejście to strata i ból. Płyną łzy. Rozstanie Jezusa z uczniami – zupełnie inne. Zamiast sentymentalnych gestów – ostatnie pouczenia, wielkie obietnice. Zamiast smutku rozłąki, krzepiące słowa: zostanę z wami. Zamiast gorzkiej bezczynności ludzi opuszczonych, mobilizujący rozkaz: idźcie na cały świat i głoście ewangelię!

Równie niezwykła jak zachowanie Chrystusa, jest postawa Apostołów. Nie ma mowy o smutku i łzach. Po odejściu Pana „z wielką radością wrócili do Jerozolimy błogosławiąc Boga” (Łk 24,52n). Czyżby nie kochali tego Odchodzącego? Wręcz przeciwnie. Jak nigdy dotąd czują się dziś związani ze swoim Mistrzem. Apostołowie nie rozumieją jeszcze całej głębi tajemnicy odejścia Chrystusa. W tę głębię wprowadzi ich dopiero Duch Święty. Ale już dziś przeczuwają: to rozstanie nie jest końcem. Jest początkiem. Nie jest stratą, ale zyskiem. Powodem nie do smutku, ale do radości.

Dzień wniebowstąpienia to nie opuszczenie tego świata przez Boga, to nie zabranie przezorne Jezusa z tego świata przez Ojca i posadzenie go po swojej prawicy, skąd powróci dopiero jako sędzia i mściciel. Nie.

Wniebowstąpienie to otwarcie każdemu człowiekowi drogi w górę. Zaproszenie do Ojca. Umożliwienie nam tej drogi. Pomoc na niej. Nie ociągajmy się więc. Nabierzmy ducha!

Przypnijmy do ramion skrzydła.