Sytuacja opisana w dzisiejszej Ewangelii wskazuje na pewną szczególną relację Pana Jezusa ze swoimi uczniami. Otóż będąc świadkami nadzwyczajnego cudu (z którego zaistnienia wielu beneficjentów być może nie zdawało sobie nawet sprawy), posłusznie poszli do łodzi, aby udać się we wskazane przez Mistrza miejsce, czyli do Betsaidy. Mieli Go „wyprzedzić na drugi brzeg" - tak wyraźnie formułuje to św. Marek. Chrystus nawet „przynaglał ich" - to również sformułowanie św. Marka. Nikt jednak nie zadał pytania: Jak Ty się tam dostaniesz? Bezgranicznie ufali swemu Panu i starali się posłusznie wykonywać Jego polecenia. Wiedzieli bowiem, jak jest zatroskany o każdego człowieka i z pewnością wiedzieli, że idzie na górę modlić się również za nich.

   Dlaczego zszedł z góry, skoro rozmowa z Ojcem była dla Niego zawsze rozkoszą? Bo spełniającym Jergo wolę apostołom wiatr przeszkadzał. Trudzili się przy wiosłowaniu, ale na próżno - łódź wciąż była na środku jeziora. Poszedł więc do nich z odsieczą. Trudno się dziwić, że przerazili się, sądząc, że to zjawa, ale uspokoił ich dźwiękiem swego głosu. I nie tylko to. Najważniejsza jest treść w nim zawarta: „Odwagi! Nie bójcie się. To Ja jestem". Musiało to oznaczać dla nich, a i dziś dla każdego z nas, że jeśli wypełniasz wolę Boga, czynisz to, co jest Jego planem w stosunku do ciebie, to nie wolno ci się bać niczego, bo Chrystus nie dość, że modli się za ciebie do Ojca, to jeszcze przybiegnie na pomoc w razie przeciwności.