Tak najkrócej scharakteryzować działania człowieka imieniem Tobiasz, który - nie z własnej winy - znalazł się w obcym kraju, w niewoli. Nie złamało to jednak w nim ducha wiary, a co za tym idzie posłuszeństwa Bożym natchnieniom. Skoro Pan Bóg pobłogosławił jego rodzinie na tyle, że mógł wyprawić - jak opisuje to autor natchniony - „wielką ucztę", to oznacza, że całkiem nieźle wiodło się Tobiaszowi. To go jednak nie zgubiło. Posiadał serce otwarte na bliźniego, zwłaszcza tego, który nie miał tyle szczęścia, co on. Dlatego na ową ucztę polecił zaprosić biedniejszych współwyznawców. Był to z pewnością uczynek miłosierdzia nakazujący głodnych nakarmić. Ale w ślad za nim szedł też i kolejny: umarłych pogrzebać. To właśnie tam, w warunkach niewoli, dla większego upokorzenia tych, którzy mimo wszystko dumnie unosili głowę i nie mieli zamiaru ulec silniejszemu, zabraniano grzebać poległych z rąk wroga. Było to oczywiste bezczeszczenie zwłok. I tu bardziej słuchał Boga niż ludzi. Jego wrażliwe serce nakazywało ponad własne życie miłować Boże Prawo. Wydawać by się mogło, że w związku z tym worek łask Bożych nad nim się nie zamknie. Czy rzeczywiście tak być musi? Przekonamy się w kolejnych dniach lektury Księgi Tobiasza....