Symbolika światła dla człowieka wierzącego ma wielkie znaczenie. Choćby dlatego, że sam Pan Jezus powiedział o sobie, iż jest „Światłością świata". Bogata liturgia wigilii paschalnej w szczególny sposób ją uwypukla. Wówczas to, po poświęceniu ognia, paschał - symbol Chrystusa zostaje wniesiony do świątyni, gdzie trzykrotnie śpiewamy: „Światło Chrystusa - Bogu niech będą dzięki". Wówczas to światło ze świecy paschalnej rozlewa się niejako na cały kościół, połyskując małymi ognikami, tworząc jednocześnie niepowtarzalny obraz świetlnego łanu, gotowego do „podpalenia" całego świata.  Taki przecież jest zamysł Chrystusowy: „Przyszedłem ogień rzucić na ziemię i jakże bardzo pragnę, by on już zapłonął". Musimy jednak mieć świadomość tego, że świeca ma płonąć pełnym światłem, nie zaś tlić się i dymić. Jeśli ktoś decyduje się na zapalenie świecy to po to, aby rozjaśnić pomieszczenie, w którym się ona znajduje. Oznacza to, że nie wolno dusić w sobie przejętego od Chrystusa ognia wiary. Nakrywanie go korcem jest zapieraniem się Boga. Jako ludzie ochrzczeni zostaliśmy postawieni na świeczniku, na górze umieszczeni jako dumne, niezdobyte miasto - tego nie wolno się wstydzić, bo nie z własnej woli znaleźliśmy się w tym miejscu i czasie, ale w konkretnym celu postawił nas tam sam Bóg. Spełnijmy Jego oczekiwania przynajmniej w tym zakresie, aby trwać na powierzonym sobie posterunku i promieniować światłem na chrzcie świętym otrzymanym.