Bez wątpienia rodzice kochają swoje dzieci na każdym etapie ich rozwoju, choć jest to miłość zawsze nieco inna, albo - wyrażając się precyzyjniej - nieco inaczej wyrażana. Zawsze jednak troskliwa, zainteresowana, wspierająca.

   Tak właśnie należy patrzeć na św. Pawła, który sporą część swego życia poświęcił Koryntianom. Jego list, w dziś odczytanym fragmencie, zdradza ogromną więź emocjonalną z tamtymi ludźmi i troskę ojcowską o sprawę najważniejszą - ich zbawienie. Niejeden ojciec przygryzie wargę, powstrzymując się od komentarza, gdy dziecko wróci od fryzjera z fatalnie ogoloną głową lub fryzurą w krzyczących barwach. Nie zdzierży jednak, gdy prowadzić się zacznie niemoralnie, lub odstąpi od wiary i tradycji przodków. Po prostu nie może przejść nad tym obojętnie. Rozumiemy więc św. Pawła, który cierpi niewymownie z powodu odstąpienia ukochanych Koryntian od wiary prawdziwej, tej którą im przekazał.

   I my dziś spotykamy się z tego rodzaju doświadczeniami. Zdarza się bowiem, że człowiek dotąd wierzący, praktykujący nawet ponad przeciętność, nagle deklaruje, że „odnalazł swoją drogę do Boga" i zmienia wyznanie lub przechodzi do sekty. Użyta przez Apostoła Narodów analogia do rajskiego uwiedzenia jest jak najbardziej na miejscu. Dla nas oznacza to, że z ciągłą obawą o utratę wiary winniśmy modlić się każdego dnia o jej umocnienie i wciąż prosić Boga o wierność również dla naszych najbliższych i tych wszystkich, którzy podatni są na nauczanie odwodzące od „prostoty i czystości wobec Chrystusa".