Iluż to cudów dokonał Pan Jezus! Wielu z nich nie odnotowano na kartach Ewangelii. Te zaś, które pokazują ludzi uzdrowionych, najczęściej nazywają ich po prostu „głuchoniemym”, „paralitykiem”, czy „kobietą cierpiącą na wodną puchlinę”. W dzisiejszym fragmencie Ewangelii poznajemy niewidomego, który przedstawiany nam jest dość dokładnie: Bartymeusz syn Tymeusza. Proszę! A czymże to sobie zasłużył ów człowiek, że autor natchniony postanowił tak dokładnie go przedstawić?

Krótki opis ewangeliczny mówi nam, że Bartymeusz był człowiekiem wiary. Skoro tylko usłyszał, że poszczęściło mu się aż tak bardzo, że bez osobistego wysiłku i zaangażowania znalazł się na drodze, po której przechodzić miał Chrystus, wznosił błagalne wołania. Nie pozwolił się zagłuszyć, nie dał się zastraszyć. Rozumiejąc, że może to być jego jedyna szansa życiowa, nie zaszył się w sobie, ale dał wyraz nadziejom pokładanym w Chrystusie i – można powiedzieć – że zrobił to, co było w jego mocy. Reszta należała już do Nauczyciela. Wbrew oczekiwaniom postronnych obserwatorów, przywołał nieszczęśnika do siebie i spytał wprost, czego oczekuje. I nam mówi to bardzo wiele: gdy o coś Boga prosimy, dobrze by było, aby to przedstawiali konkrety. Bartymeusz potrafił sprecyzować i nazwać przedmiot swoich oczekiwań, co w połączeniu z autentycznym oczekiwaniem wiary, przywróciło mu wzrok. Sam Pan Jezus podkreślił, przemawiając do uzdrowionego: „Twoja wiara cię uzdrowiła”. Nie mówił: „Dzięki twoje wierze mogłem cię uzdrowić”, ale „wiara cię uzdrowiła”.

Dla nas opowiadanie to jest nauką, aby nie tracić wiary we wszechmoc Boga w jakiejkolwiek sytuacji byśmy się znajdowali, aby nie zniechęcać się w błaganiach, by nie bać się konkretnie nazywać przedmiot swoich błagań.