Wyraźnie widać, że pełniący rolę przywódców narodu wybranego nastawieni byli absolutnie konfrontacyjnie do objawiającego się Mesjasza. Oczywiście nie mogli uznać jego boskiego pochodzenia, nie chcieli Go zaakceptować nawet jako proroka mimo, że sam mówił o sobie, że jest kimś więcej niż prorokiem. Świadectwo cudów nie miało dla nich znaczenia, głosy z nieba, interwencje Ojca też nie mogły być brane pod uwagę. Po prostu dla nich nie był tym, na którego oczekiwali, którego się spodziewali, który przystawałby do ich ograniczonych wyobrażeń. To jednak jeszcze nie powód do nieustannego napadania Go w słowie (i nie tylko…)

Trudno więc się dziwić postawie Pana Jezusa, który nawet nie miał ochoty z nimi rozmawiać. Rozmowy takie niewiele przynoszą poza (niebezpiecznym czasami) wzrostem ciśnienia… Analogicznie jak rozmowy z zacietrzewionymi, mówiąc trywialnie „nawiedzonymi” sekciarzami. Dla nich nie będzie prawdą nic, co nie zrodziło się w ich głowach, a przynajmniej nie da się jakoś łatwo w nich zmieścić.

Gdyby choć wzięli pod uwagę wcześniejsze słowa Pana Jezusa: „kto nie jest przeciwko wam, ten jest z wami”… Jakże wiele dla sprawy królestwa Bożego można by zrobić razem! Aż trudno to sobie wyobrazić. Starsi ludu ze swoją powagą i mądrością oraz Pan Jezus z ogromną charyzmą, zdolnością sprawiania cudów i przyciągania ludzi ku sobie. Stało się jednak inaczej. Dlatego, by nie tracić czasu na jałowe spory, czasem lepiej je skończyć w momencie, gdy ktoś nie powiedział czegoś za dużo, czego trzeba by długo żałować.