Prawda, długo trzeba było prosić Boga, ale przecież wyprowadził swój lud z niewoli egipskiej. Prawda, że środki nacisku na faraona były liczne, coraz to potężniejsze i znów rozciągnięte w czasie. Wszystko to jednak Pan Bóg przewidział i wybrał czas wyjścia dla swoich wybranych najlepszy z możliwych. Potem była zapora w postaci Morza Czerwonego. On wiedział jak ją przebrnąć - oni jeszcze nie. I to był powód wystarczający do narzekań i szemrań. Do ostatniej chwili przetrzymał ich Pan, by wreszcie okazać swoją przeogromną moc. I tak jest zawsze: jeśli czegoś potrzebujemy, to wystarczy tylko poprosić i cierpliwie czekać. Bynajmniej nie z tego powodu, że Bóg nie zna naszych potrzeb, ale przede wszystkim dlatego, aby we właściwej stanąć przed Nim postawie. Chodzi o pokorę. Pokorny wszystko zyskać może. Tej pokory i cierpliwości wybranym jednak zabrakło.

   Dowodem na to, że Bóg zna wszystkie nasze potrzeby i wcale nie potrzeba Go prosić jest wydarzenie opisane w dzisiejszej Ewangelii. Nikt nie prosił o chleb. Nie byli nawet w stanie wyobrazić sobie tego, by można było nasycić chlebem tak wielką rzeszę ludzi. Ci jednak cierpliwie trwali przy Chrystusie, głodni Bożego słowa. To zasługiwało na nagrodę: otrzymali również, jakże potrzebny, chleb doczesny. Znów Pan Bóg wyszedł z inicjatywą, ale potrzebował choćby skromnego udziału człowieka w tym przedsięwzięciu. Pięć chlebów... Wyobrażam sobie miny Apostołów, którzy położyli to przed swym Mistrzem... I znów się okazało, że dla Boga słowo „niemożliwe" nie istnieje. Trzeba jedynie cierpliwości i stosownej pokory, a On sam z wielką radością wspierać będzie swoich umiłowanych. No i wiary tracić nie wolno.