Niejednokrotnie stajemy wobec problemu: Czego tobie życzyć? Bochciałoby się, owszem, jak najlepiej, ale też jakoś nie banalnie... Najczęściej słyszymy Zdrowia, zdrowia - zdrowie jest najważniejsze. Ostatnio jednak, podczas spotkań kolędowych usłyszałem inną wersję: Księże, szczęścia, szczęścia trzeba życzyć, bo pasażerowie „Titanica" byli zdrowi, ale szczęścia nie mieli... No, jest to jakaś propozycja. Wszystko to jednak nie wykracza poza granice doczesności - tak jakbyśmy byli niewierzący. Siedzimy sobie w jasnym, ciepłym domku i chcielibyśmy, aby ten stan trwał jak najdłużej, a przecież na zewnątrz jest piękny, pełen tajemnic świat, zapraszający nas do odkrywania go i korzystania zeń. My zaś próbujemy ograniczyć się do tego, co pod ręką, co widzialne i - niestety - ulotne.

   Dlatego ze słowem napomnienia wychodzi dziś do nas św. Paweł, mówiąc o przemijalności tego świata: aby ci, co mają żony, tak żyli, jakby byli nieżonaci, a ci, co płaczą, tak jakby nie płakali, ci zaś, co się radują, tak jakby się nie radowali. Bo istotnie, nie ma się do czego przywiązywać. Nawet, jeśli postrzegamy nasz obecny świat jako piękny i dobry, a ludzi na nim za godnych uwiecznienia, to i tak trzeba to będzie wszystko opuścić i... wyjść na zewnątrz, tam, skąd wyszliśmy, gdzie naprawdę nasze miejsce. Czy jednak będzie to stan szczęścia? Zależy to głównie od nas samych, bo Najwyższą Siłę na pewno mamy po swojej stronie - Bóg nieustannie będzie nas wspomagał we wszelkich dobrych działaniach. Trzeba jedynie pokornego spojrzenia na siebie i ciągłego nawracania się (zgodnie zresztą z hasłem obecnego roku duszpasterskiego). Do tego wciąż zaprasza nas Pan Jezus. Uczniowie Jego podjęli tę pro-pozycję i poszli za Nim. Nawrócili się i niegodziwi Niniwici. Teraz zaś kolej na ciebie i na mnie. Pójdziemy?