Takie błaganie wznosimy dziś ku Bogu wyśpiewując refren psalmu responsoryjnego. Byłoby zaś dobrze, gdybyśmy nie tylko dzisiaj w ten sposób się modlili. Skoro bowiem Bóg jest naszym Ojcem i to najlepszym, to przez analogię do wszystkich dobrych ojców, rozumiemy jak bardzo zależy Mu na nas. On cieszył się naszymi pierwszymi krokami, radość sprawiały Mu pierwsze, niezdarnie tworzone sylaby, rączki do modlitwy składane i każdy uśmiech zadowolenia, który z naszego powodu pojawiał się na twarzach naturalnych rodziców. Lata jednak biegną, a w ślad za nimi zwiększa się zakres obowiązków i odpowiedzialności. A troskliwy ojciec pragnie cieszyć się nie tylko dzieciństwem swych potomków, ale też efektywnie i rozsądnie pędzoną dorosłością. Na tej drodze napotykamy wszakże wiele przeszkód, które na podstawie układu dzisiejszych czytań, moglibyśmy zawrzeć w trzech grupach. W pierwszym czytaniu zawarta jest sugestia, by w swoich życiowych rachubach uwzględnić brak wytrwałości, niestałość ludzką. Co prawda Pan Bóg w takich razach, nieustannie czuwając nad nami, próbuje prostować ścieżki naszego postępowania poprzez prorockie napomnienia, ale przynajmniej o tym należy pamiętać, aby okazywać im posłuszeństwo, bo - jak powiada Pan - Jeśli ktoś nie będzie chciał słuchać moich słów wypowiedzianych w moim imieniu, Ja od niego zażądam zdania sprawy. Drugie z kolei czytanie jest apelem skierowanym do nas, aby podporządkować się Bogu totalnie, ze szczególnym uwzględnieniem pokus tego świata, jakie mogą odciągać nas od owego celu najistotniejszego. Kusić zaś mogą nawet względy ludzkie, jak choćby chęć przypodobania się małżonkowi. Ewangelia natomiast pokazuje, że ziemski kusiciel jest w stanie posługiwać się nie tylko wcześniej wskazanymi dwoma rodzajami działań duchowej dywersji - jest zdeterminowany, by nawet opętaniem się posłużyć, aby tylko wyrwać dusze Bogu.

     Dlatego właśnie nigdy nie należy zbytnio dowierzać sobie, sile własnej woli czy swemu rozumowi. Ciągle wołajmy do Ojca: Naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami!