No i proszę: Pan Jezus od trzech lat zdziera zelówki, gardło zdziera, nie dosypia, nie wypoczywa - ciągle na obrotach, wciąż świadcząc, przekonując, służąc i wspierając, a wszystko po to, by uwierzyli. Ci swoi, ci najbliżsi, najlepiej przygotowani na przyjęcie prawdy o Bogu, Mesjaszu, zapowiadanym od wieków Odkupicielu. Tymczasem wciąż spotykają Go nieprzyjemności, złe osądy, a wręcz jawna wrogość. I oto na tym tle niewdzięczników pojawiają się przybysze z zewnątrz - Grecy, wyrażający pragnienie ujrzenia Jezusa. Próbują skorzystać z protekcji Filipa i Andrzeja. I prawdopodobnie udało im się. Ale dla samego Pana Jezusa był to kolejny znak od Ojca. Owszem, On sam był Bogiem i z Ojcem swoim miał kontakt najlepszy z możliwych. To jednak nie wyklucza porozumiewania się między nimi za pomocą znaków. Pamiętamy przecież, że pierwszy cud Chrystusa dokonał się w Kanie Galilejskiej. Nasz Pan sprawiał wówczas wrażenie, jakby nie chciał jeszcze ukazać swojej chwały Wszechmocnego. To Matka była dla Niego znakiem od Ojca... Wygląda na to, że tu owi Grecy stanowią znak, który zmobilizował Chrystusa do wyjścia na ostatnią prostą. Formułuje więc naukę o konieczności obumierania, na przykładzie ziarna pszenicznego. Nie kryje swoich obaw, ale poddaje się woli Ojca, co nagrodzone zostaje kolejnym znakiem - głosem z nieba.    Do nas też ciągle Bóg przemawia - przez słowa i znaki, ale najlepiej je rozpoznawać w pobliżu Pana. Też więc pragnijmy Go ujrzeć.