Nie na darmo powiedział kiedyś Pan Jezus o sobie, że „tu jest coś więcej niż Salomon”. Kto wie, czy Salomon wymyśliłby takie rozwiązanie? Sytuacja wydawała się bez wyjścia, bardzo chytry plan faryzeuszów i uczonych w Piśmie musiał przecież na łopatki rozłożyć tego znienawidzonego przez nich Mistrza słowa… Bo oto dwie tylko zasugerowano Mu możliwości: płacić cezarowi czy nie płacić? Fatalne stało się położenie Pana Jezusa i łatwo wyobrazić sobie jaką trwogę przeżywać mogli apostołowie wobec owego dramatu, który za chwilę mógłby się rozegrać. Wiadomo przecież, że Żydzi nie kochali swoich okupantów – Rzymian. Nie mieli więc najmniejszej ochoty robić czegokolwiek na ich rzecz, a tym bardziej płacić podatki. Kto nakłaniałby do tego byłby równie jak tamci znienawidzony. Wielu jednak śmiercią w okrutnych męczarniach przypłaciło nakłanianie do buntu przeciwko nim. Gdy więc powie Pan Jezus, że należy płacić – narazi się tłumom i nie wiadomo, czy go nie ukamienują, jeśli zaś zachęcać będzie do niepłacenia – już stał gotowy donosiciel, by powiadomić władze cesarskie o kolejnym buntowniku…

Intryganci mogli więc zacierać ręce. Jakże się srodze zawiedli! Przejrzał Mistrz ich myśli i pozostawił naukę, która do dnia dzisiejszego jest dla nas pouczająca. Bogu oddajmy, co boskie, a cesarzowi, co cesarskie. Pamiętajmy zwłaszcza o tym Pierwszym.