O proroku Eliaszu wiemy, został wzięty do nieba „na wozie o koniach ognistych". Przedtem jeszcze musiał przekomarzać się nieco z uczniem swoim, Elizeuszem. Gdy jednak dotarli na miejsce jego wzięcia do nieba, wspomniany uczeń nie tylko stał się świadkiem owego wyjątkowego wydarzenia, ale też otrzymał płaszcz proroka, który stał się niejako pieczęcią jego mocy i sam dokonywał cudów podobnych do dzieł swego nauczyciela.   Skojarzenie z Eliaszem niemal samo nasuwa się, gdy czytamy opis Chrystusowego wniebowstąpienia. O ile jednak ten pierwszy robił wszystko, aby nie mieć świadków własnego odejścia i odpędzał kilkakrotnie Elizeusza, to Pan Jezus właśnie na to miejsce i ten czas zaprosił swoich uczniów, by udzielić im „mocy z wysoka", aby i ich nauczaniu towarzyszyły znaki potwierdzające głoszoną naukę. Świadczy to o tym, że istnieje jednak pewien „łańcuch łaski", coś w rodzaju przelewających się naczyń, z których jedno przekazuje Boże dary kolejnemu. Tak było w wypadku Eliasza i Elizeusza, tak było z Chrystusem, który moc swoją przekazał apostołom za pośrednictwem Ducha Świętego. Ci z kolei, kładąc ręce na swoich uczniów, owej mocy z wysoka udzielali następcom. Cuda, nawrócenia, dar jedności i wiele innych znaków wskazywało na wielką moc tych, którzy - choćby przez pośrednictwo - znaleźli kontakt z niebem. Tak było i tak będzie zawsze, byle tylko znaleźć Kogoś, kto już tam jest i skorzystać z jego pośrednictwa. Stąd trudno dziwić się popularności, a zarazem skuteczności wstawiennictwa świętych. Obyśmy i my kiedyś ten cel osiągnęli i aby na ziemi byli jeszcze tacy, którzy z owego pośrednictwa będą chcieli w ogóle korzystać.