Skąd się  bierze początek brak poszanowania dla osób lub rzeczy? Najczęściej z ich bezproblemowego posiadania lub możliwości swobodnego trwania we wspólnocie kochających ludzi. Tak jest na przykład w czasie pokoju, gdy rodzice są dla dziecka na co dzień lub niemalże na co dzień - łatwiej wówczas zrodzić niechęć do któregoś z nich, obwiniać ich o cokolwiek, okazywać brak posłuszeństwa i szacunku. Gdy zaś wybucha wojna, ojcowie wyrywani są na front, a zapracowane matki myślą o ocaleniu dzieci i siebie - poszanowanie dla rodzicieli staje się czymś normalnym. Podobnie w czasie dobrobytu: ileż to pożywienia wyrzucają ludzie na śmietnik, choć to bez wątpienia grzech. Gdy zaś, nie daj Boże, przychodzi jakaś klęska, gdy głód w oczy zagląda - natychmiast wraca szacunek dla chleba i całuje się go, podnosząc z ziemi.

   W refrenie psalmu responsoryjnego śpiewamy dziś: „Jak miła, Panie, jest świątynia Twoja." Słowa te zrodziły się w nabożnym umyśle, pod wpływem Ducha Świętego, powtarzały je z miłością setki tysięcy ust przedstawicieli narodu wybranego. Ci wiedzieli, jak wielkim dobrodziejstwem jest posiadanie świątyni. Dla Żydów była ona symbolem opieki i łaskawości Bożej. A była tylko jedna. Niewielu mogło cieszyć się jej bliskością. Pójście do świątyni dla większości z nich było prawdziwą wyprawą. Może dlatego tak ją cenili i nie szczędzili wyrzeczeń, aby dla Boga jaśniała blaskiem złota, srebra i szlachetnego drewna.  Pielgrzymka do świątyni istotnie poruszała i przemieniała serca.

   Dziś, gdy świątynne wieże pozdrawiają się wzajemnie odgłosami dzwonów, gdy znajdują się dosłownie w zasięgu ręki, spada świadomość wielkości, wyróżnienia i łaski z tym związanych. Jakże bardzo trzeba, zwłaszcza u przedstawicieli młodszego pokolenia, zabiegać o to, by cenili tak bliską obecność Boga, by troszczyli się o piękno domów Jemu poświęconych i chcieli korzystać z dobrodziejstw w nich dla każdego dostępnych.