Przypowieści to mają do siebie, że wskazują na zupełnie odmienną rzeczywistość niż ta opisywana. Dzisiejsza przypowieść Pana Jezusa też nie chce nam zilustrować jakiegoś, nieznanego bliżej właściciela winnicy, który w dość kontrowersyjny sposób potraktował wynajętych pracowników, ale mówi – oczywiście – o rzeczywistości nieba i konieczności „zapracowania sobie” na nie. W przedstawionej przez Chrystusa przypowieści właścicielem winnicy jest Pan Bóg, robotnikami – my wszyscy „wynajmowani” przez Niego do pracy, dniówką jest nasze życie, denarem zaś – wieczne zbawienie. Wymowa zaprezentowanej historii jest jasna i oczywista: niezależnie od tego, na jakim etapie życia pozwolisz się „wynająć” Panu Bogu, możesz otrzymać szczęście wieczne. Ważne tylko, aby podjąć Boże zaproszenie.

   Nasze, ludzkie poczucie sprawiedliwości, oczywiście, doznaje gwałtu na myśl równego wynagradzania pracujących przez cały dzień i tych, którzy zaledwie godzinę pracowali. Doskonale rozumiemy oburzenie pracujących od samego rana. Ma jednak rację właściciel winnicy: umówiliśmy się o denara… No tak… Każdemu uczciwie pracującemu w tym życiu Pan Bóg obiecuje owego „denara” – szczęście wieczne. Właściwie niczego więcej ponad to uzyskać nie można. Ale dlaczego na przykład łotr nawracający się w ostatniej chwili swego życia ma otrzymać to samo, co asceta trwający na postach i modlitwach przez kilka dekad swego życia?

   To nie tak. Wspaniale wyjaśniła to kiedyś św. Teresa od Dzieciątka Jezus, mówiąc, że Pan Bóg każdego chce uszczęśliwić, ale każdy inną otrzyma miarę szczęścia. Każdy bowiem będzie w pełni szczęśliwy – aż po brzegi, tyle że jeden będzie naparstkiem, inny kieliszkiem, kto inny kubkiem, inny słoikiem, ktoś inny wreszcie wiadrem lub beczką. „Zawartość” owego szczęścia będzie w każdym przypadku inna, ale każdy otrzyma go tyle, ile jest w stanie w siebie przyjąć. Dlatego każdy uszczęśliwiony będzie w pełni. Ważne, by zdobyć przepustkę do tego szczęścia – otrzymać wspomnianego denara.