Gdy Izraelici jęczeli pod jarzmem niewoli, na którą sami sobie zasłużyli z powodu popełnionych grzechów, wówczas Pan Bóg powoływał sędziów, którzy mieli i uwolnić od bolesnego brzemienia. Jefte był jednym z nich. Ku radości swoich rodaków prowadził ich do kolejnych zwycięstw. Kiedyś jednak zagalopował się w okazywaniu wdzięczności Bogu i złożył nieroztropny ślub: Jeśli pozwolisz mi w pokoju powrócić z wojennej wyprawy, złożę w całopalnej ofierze tego, kto pierwszy wyjdzie mi naprzeciw. Przecież to już było! Właśnie dlatego Bóg rozgniewał się na swój naród, że przejmowali niegodne zwyczaje Kananejczyków i ludów im podobnych. Oto, jak dalece jest człowiek w stanie przesiąknąć obyczajami narodów, pośród których żyje. Jefte - owszem - był oddany Bogu, wszystko pragnął dla Niego poświęcić, nawet to, czego On sam sobie nie życzył, to, co było powodem gniewu Bożego na ludzi. Na własnej więc skórze miał się Jefte przekonać o głupocie swoich postanowień.

   To jasne, że, Boga należy czcić i wielbić, poświęcać dla Niego wszystko, ale w granicach prawa przez Niego ustanowionego. Najlepiej zaś wsłuchiwać się w Jego oczekiwania i czynić to, co Jemu się podoba.