Jakże wiele dla człowieka znaczy oko! O czymś bardzo cennym nie na darmo mówimy, że strzec tego musimy jak oka w głowie. Któż nie troszczyłby się o oko? Wiemy, że nie znosi ono dymu - więc go unikamy, chronimy je przed nadmiernym światłem - bo ból wówczas cierpi, staramy się rozpraszać ciemności - bo w ciemnościach nie dostarczy nam ono wskazówek do działania. Okulary zakładamy nie tylko po to, aby wyostrzyć wzrok, ale też w celu uchronienia go przed uszkodzeniem. Myśl zaś o dostaniu się tam drzazgi, sama generuje dreszcze na plecach. To jednak jesteśmy sobie w stanie wyobrazić, natomiast belka w oku przekracza zdolność wyobraźni większości z nas. Jednak nie w tym rzecz. Pan Jezus, korzystając z takiego porównania, pragnie nam uświadomić jak wielkiej poddajemy się deformacji, gdy przy pomocy urządzeń optycznych prześwietlamy innych, zapominając o tym, do czego służy lustro...

   Czy była to przypadłość jedynie ludzi Chrystusowi współczesnych? Z pewnością nie. Dziś jest to jeszcze gorszą plagą - iluż to opłacanych dziennikarzy zajmuje się śledzeniem znanych osobistości szukając jedynie skandali, grzechów i ułomności. Po co? Aby to leczyć? Nie. Wielu przecież, grzebiąc się w cudzych brudach, traci ochotę na przyjrzenie się sobie. A to już jest zgorszenie - siebie czynią gorszymi przez wzgląd na innych. Stąd mniej spowiedzi, osobistego oczyszczania się - bo uwaga skierowana (niepotrzebnie) gdzie indziej.