Jeśli przygodę życia traktujemy poważnie, to nie da się zamknąć go jedynie w ramach doczesności. Nie miałoby podejmowanie ciężarów, spalanie się w miłości, poświęcanie dla innych - gdyby nie perspektywa świetlanej przyszłości, zupełnie odmiennej od tego, czego doświadczamy na ziemi. Dlatego nawet, jeśli ktoś uparcie w Boga nie chce uwierzyć, podświadomie odczuwa coś w rodzaju grawitacji szczęścia. Jego pragnienie jest wspólne wszystkim ludziom, ale jakieś takie mgliste, niesprecyzowane i raczej odległe. Dlatego - każdy na swój sposób - próbujemy sięgać w tym kierunku, tworzyć, budować, a przynajmniej marzyć.

   Bóg jest samym szczęściem, miłością, zadowoleniem, spełnieniem i jakkolwiek podobnie chcielibyśmy Go nazwać. To On, w swej wielkiej „masie" szczęścia, jest w stanie wytworzyć taki rodzaj „pola grawitacyjnego", które będzie ku sobie ściągało wszystkich. Niestety nie wszyscy poddają się działaniu tej tajemniczej siły. Ci, którzy „słuchają" i „zachowują" usłyszane, są szczęśliwi, czyli błogosławieni.