Każda racjonalnie prowadzona gospodarka musi zakładać jakiś wkład materialny i osobistą pracę, ale ma też prawo spodziewać się konkretnych zysków. Taką logikę przyjmuje też Pan Bóg, który człowieka stworzył, za ogromną cenę wykupił z niewoli diabła, a w związku z tym ma prawo oczekiwać efektów naszego działania.

Czego oczekuje od nas Pan? Mamy być – wedle słów Chrystusa Pana – solą ziemi i światłem świata. Światłem tak bardzo potrzebnym, by dzisiejszemu światu oświecać drogi oraz solą, by utrzymywać nieustanną świeżość. Tyle z pewnością ma prawo od nas wymagać. Pojawiają się jednak przy tej okazji dwa problemy: aby świecić, trzeba się spalać. Dawniej było to łatwiejsze do zrozumienia – łuczywo, pochodnia czy świeca taki warunek musiały spełniać, by nie sprzeniewierzyć się swojej funkcji. Tak też czynił sam Chrystus, od rana do nocy poświęcając swój czas, swoje siły i wszystko, co posiadał dla pożytku ludzi. Każdy więc wierzący w Niego podobnie winien się spalać, by w tym bezinteresownym oddaniu ukazywać pełen piękna kształt dróg Bożych.

Podobnie jest też z analogią do soli, która po prostu musi niekiedy i podrażnić, i zaszczypać, by spełnić swą ochronną rolę, by nie dopuścić do zagnieżdżenia się substancji psujących właściwą materię chrześcijaństwa.

Najtrudniejszym jest jednak to, że Chrystus Pan pozostawia nam ową dyspozycję jako polecenie, jako obligatoryjny nakaz. Tu można mu się podporządkować lub sprzeniewierzyć. Innej możliwości nie ma. To zresztą oczywiste, bo przecież każdym swoim działaniem wskazujemy jakoś tam na naszego Pana. Inni mogą się naszą postawą zachwycić lub zgorszyć, ale wciąż po swojemu świecimy – już to promieniując pociągającym blaskiem, już to odstraszając kopceniem niewydolnego knota, ale wciąż wysyłamy temu światu sygnały.