Na różna sposoby pojmować można wiarę, ale tym razem chodzić nam będzie o wiarę jako zaufanie pokładane w Najwyższym. Teoretycznie to takie proste: zaufać Bogu jak dziecko ojcu... Ten egzamin doskonale zdał Abraham. Matka Najświętsza podobnie. I tak można by wyliczać całe szeregi tych, którzy wiarę okazali i skorzystali na tym.

    W relacjach z Bogiem posługujemy się różnymi sposobami kontaktu. Należy do nich modlitwa, sakramenty, lektura Pisma świętego, adoracje, kontemplacje itd. Aby się Bogu podobać nie tylko wykorzystujemy te sposoby, ale staramy się też żyć zgodnie z tym, co On dla nas zaplanował. Próbujemy więc spełniać jak najlepiej swoje obowiązki, dawać dobry przykład, wykonywać dzieła miłosierdzia i niejednokrotnie wymknie się nam podczas tego rodzaju zajęć, że „na szczęście wieczne trzeba sobie jakoś zapracować". Szukając odpowiedniej analogii, moglibyśmy wykorzystać przykład dziecka, które - ciesząc się z rodzicielskiej pochwały - przynosi coraz to nowe laurki i rysunki, święcie wierząc w to, że tata sprzedaje je na rynku i w ten sposób wspierany zostaje domowy budżet. Rodzice - owszem - cieszyć się mogą, że ich dziecko nie marnuje czasu, że rozwija swoje talenty, a do tego stworzyło sobie bardzo budującą motywację. Niestety jednak, nie przekłada się to na materialną pomoc w zakresie utrzymania domu. Niemniej radość rodziców z pewnością jest wielka i prawdziwa.

   Trochę podobnie jest z nami. Pan Bóg, oczywiście, cieszy się z naszych postępów, radują Go motywy naszych działań, ale gdyby nie Jego łaska i Miłosierdzie, nasze drobne „laureczki" nie byłyby w stanie zapewnić nam zbawienia. Ich posiadanie świadczy jedynie o dobrej woli i pozytywnym nastawieniu z naszej strony. Prawdziwa jednak „waluta" znajduje się w Bożym portfelu... Stąd rację ma św. Paweł, gdy daje nam do zrozumienia, że zuchwałością byłoby powoływanie się na znikomą wartość naszych dokonań w celu uzyskania zbawienia. Ono zawsze będzie darem, nie zapłatą.